Quiet Quitting, een nieuwe trend, maar niet helemaal nieuw… Vervolg 2
Het is voor velen niet gemakkelijk om bij ontevredenheid een baan op te geven. Het hebben van een baan zorgt immers voor primaire zekerheden. Quiet Quitting kun je zien als alternatieve oplossing, bij gebrek aan beter. Je doet precies wat je moet doen om niet ontslagen te worden, maar meer ook niet. Quiet Quitters zijn dus minder bereid om deel te nemen aan activiteiten die vallen onder “goed werknemerschap”. Ze komen bijvoorbeeld niet eerder naar het werk dan nodig, blijven ook niet meer na hun formele werktijd en wonen geen niet-verplichte vergaderingen meer bij.
Goed werknemerschap en carrièresucces
Goed werknemerschap wordt in een gezonde organisatie doorgaans gecompenseerd door voordelen zoals meer sociaal kapitaal, welzijn en carrièresucces. De trend van quiet quitting kan er op wijzen dat medewerkers steeds meer het gevoel hebben dat de uitwisseling onevenwichtig is geworden. Dat heeft duidelijk gespeeld in de jaren van de coronapandemie. In veel sectoren was sprake van brandblussen, waarbij steeds meer activiteiten die ooit als extra werden beschouwd, onderdeel van de baan zijn geworden. Een tijdelijke trend dus, die – zoals ik eerder zei – in sommige sectoren een blijvend karakter dreigt aan te nemen.
Onbalans tussen goed werknemerschap en goed werkgeverschap
In mijn ervaring als interne coach kwam ontevredenheid over de onbalans tussen goed werknemerschap en goed werkgeverschap zeker voor. Daarvoor waren oplossingen te vinden, met name door heel serieus naar die onbalans te kijken en waar nodig maatregelen te nemen. Vaak hielp het al de werknemer op tijd naar huis te sturen in plaats van druk uit te oefenen om nog een uurtje te blijven.
De veranderbehoefte
In veel gevallen echter ging het meer om het missen van de geluksbeleving, die samenhing met de vraag of het werk nog als passie werd gevoeld en nog steeds ontwikkelings- en ontplooiingsmogelijkheden bood. Soms werd letterlijk de vraag uitgesproken: ‘Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig, wat doe ik hier (nog)?’ De veranderbehoefte (verandernood?) ligt in zulke gevallen veel dieper en kan voor Trail of Life een goed aangrijpingspunt zijn om betrokkene met de zesstapsmethode te ondersteunen bij diens zoektocht naar verandering en als sleutel naar geluk.
