Nog in de kast?

Precair maar dankbaar onderwerp bij coaching

Het kwam toch weer als verrassing. De coachee die tegenover me zat was een man van achter in de vijftig, in alle opzichten geslaagd in het leven, al een aantal jaren op hoog niveau werkzaam voor een internationaal opererend bedrijf, tevreden met zijn leven als single, voornamelijk in het buitenland. In de eerste twee gesprekken ging het vooral over zijn worsteling met de verantwoordelijkheid die hij voelde als oudste zoon jegens zijn ouders,  voor wie de toenemende zorgvraag nu geheel op de schouders van zijn zuster en jongere broer kwam. Totdat hij in het derde gesprek onverwacht een dieper liggend probleem aansneed: hij zat nog in de kast maar wilde daaruit.

Ik vertel daar verderop meer over, maar eerst iets meer over coaching. 

Coaching wordt tegenwoordig gezien als vast onderdeel van een professionele functie uitoefening.

Dat was vroeger anders. Neem nou de periode van begin tachtiger jaren, toen ik voor het eerst als directeur in de gezondheidszorg kwam te werken. Er waren toen nog maar weinig professionele coaches. Als directeur werd je geacht je eventuele problemen zelf op te lossen. Bovendien waren er officiële instanties aan wie je je vraagstuk kon voorleggen. En er was de NVZD (Vereniging van Ziekenhuis Directeuren) bij wie je terecht kon. Mijn herinnering daaraan is niet best: een machocultuur waarin je stoer moest laten zien hoe goed je het deed. Voor persoonlijke twijfels was nauwelijks ruimte. Als je bofte kon je die kwijt bij collega’s en vrienden.

Tegenwoordig zijn er honderden coaches actief. Ik doe het werk zelf ook al jaren. Voor mij betekent dit dat er een ander beeld is gegroeid van de leidinggevende functie. Natuurlijk wordt ook nu nog van de leidinggevende verwacht dat die succesvol sturing geeft aan de processen die leiden tot het behalen van de vastgestelde bedrijfsdoelen. Maar het is geen teken van zwakte meer om twijfels over het eigen functioneren professioneel met een deskundige te bespreken.

Veranderen is het kernthema bij coaching gesprekken.

Ook als je zelf nog nooit de steun van een coach hebt ingeroepen moet je je kunnen voorstellen dat de wens om iets te veranderen de invalshoek is bij coaching gesprekken. Die veranderwens kan betrekking hebben op een situatie op het werk of in het privéleven. Vaak ook een combinatie. Dat was bijvoorbeeld het geval in een casus die ik beschreef in een eerder blog, over de stress van een mantelzorger (lees: Klein leed, waar je wel kapot van kunt gaan – Trail of Life % ).   

Op eigen initiatief of gestuurd.

Coaching is “gewoon” geworden. Zoals gezegd hoort coaching tegenwoordig bij je professionele ontwikkeling. Soms echter worden mensen “gestuurd”, door een baas of ook wel eens door een collega: “Ga jij maar een keer met Laurens praten”…

In zo’n geval is het de kunst om niet te blijven hangen in het vraagstuk zoals de baas dat met de beste bedoelingen had geformuleerd, maar door te dringen tot die onderwerpen die voor de coachee zelf spelen.

Uit de kast komen als veranderwens

Mede op basis van eigen ervaringen kan ik beschrijven hoe de kast er van binnen uit ziet en wat de effecten ervan zijn. Zonder overdrijving durf ik te stellen dat het gaat om half-leven. Hoe mooi de ene helft van het leven er ook uit ziet (compensatie-gedrag), de belangrijke andere levenshelft die nota bene te maken heeft met liefde geven en ontvangen, wordt onderdrukt en verborgen gehouden.

Zeker als men lang in de kast is gebleven betekent uit de kast komen een enorme stap, ook in een “vrij” land als Nederland. In coaching termen gaat het vooral om steun bij zelfacceptatie en angstreductie.

Lees ook mijn artikel ‘Pride: vroeger injecties, nu een queerkamp!‘ op LinkedIn.

In dit artikel (zie hier) ga ik in op:

• Mijn eigen ervaringen
• De kast van binnen bekeken (met hulp van de interactietheorie van Cuvelier)
• Uit de kast komen (idem)

Reacties van harte welkom.